Asisko Frantziskoren eta lagunen Loretxoak

«Loretxoak» literaturaren klasiko bat da. Edizio honek hainbat lagunen kolaborazioak du. Horrela, Bernardo Atxagaren hitzaurrea jasotzen du; sarrera Xabier Garridorena da. Bestalde, liburuak jasotzen duen elezahar bakoitzak Xabier Egañaren marrazki bat jasotzen du. Edizio erakargarria, arina. Irudiak sinpleak dira, baina oso adierazgarriak; azken finean, liburuaz Egañak duen interpretazioa agertzen dute marrazkie.

«Loretxoak» liburuak erronka garbia jotzen dio gaur egungo kontzientziari; titulutik bertatik hasita -benetan btxia- eta kontakizunen mamiarekin jarraituz, ez baita ikusten hor zen den historiazkoa eta zer alegiazko edo legendazkoa. «Espiritu» bat dago, ordea, Loretxoetan, bakarra, mugaezina, logikaren gainetik dagoena, apala, ausarta, argia, Ebanjelioko «Zorionbideen» berri duenak bakarrik ezagutzen duena.

Zer zuen Frantziskok bere inguruan esperientzi eta sinbolo-mundu hain ugaria iradokitzeko? Horrelako galderari erantzuna eman, irakurleak berak eman behar dio, liburuaren irakurketa burutu duena. Ez dakit horko pertsonaia eta mezuekin bat etortzetik izango duen. Baina ez dut zalantzarik liburuaz benetan limurtuta geratuko dela, zergatik den jakingo ez badu ere.